یا رب چرا که قامت هستی خمیـده است

                     گـویا مگـر دوبـاره محـرّم رسیده است

درهم شدآسمان و زمین گوی خون شده

                    طوفان غم ز نای فلک، سـر کشیده است

دست پلـید کیـنه شـد از آستین برون

                     دام غمی به صـحنـة عـالم تنیـده است

جـغد ستم ببـاغ نبـی ، آشیـان گـرفت

                     هوش از سـر هر عاشق شیدا پریده است

دارد بسـر خلیل خدا خود رضای دوست

                    آن بـرگـزیده راه منـی بـرگـزیده است

آیند بسـوی دشت بلا ، خیل عـاشقـان

                     ک هر یک بلا بقیمت جانش خریده است

آماده اند که سر بدهند از بـرای دوست

                     دل در گـروی عـزّت دین و عقیده است

با چشـم دل نظـاره نمـا ، خـاک کربلا 

                    رنگـین بخـون جـوانان نو رسیده است

با جسـم قطـعه قطعه ببین اکـبر جوان

                      نزد پدر فـتاده و در خـون طپیده است

مـیر عـلم میـانة دریــای لـشگـری

                      فـرق سـرش دو تا و دو بازو بریده است

سـقّا سـرش به دامن سـالار تشنه لب

                      پشت حـسین ز داغ برادر خـمیده است

دست ستم بخنجر و او تشنه حنجـرش

                     آن خنجـری که قلب بشر را دریده است

فـریاد الـعطش رسـد از خیمها بگـوش

                     رنگ از لبان خشـک تمـامی پریده است

از یاد غنـچه هـای تشنة طاها کنار آب

                      خونابه صد فرات ، روان از دو دیده است

جـز بر حسین فاطـمه هـرگـز روا نشد

                     ظلمی چنین که دیده ویا آن شنیده است

این مـاتم عظـیم و جـگـر سـوز نینوا

                     خـاری بود ، بچشم دو عـالم خلیده است

رمـز بقـای دیـن نبی شـاه کـربلاست

                    خون حسین در رگ دین جان دمیده است

ثبت است نشان هرآزاد ، بر جریدة دهر

                     نام حسـین فـاطمه، جـان جـریده است

هر بیت عشق، قطره ای از بحر خون بود

                     کز بیت دل به لوحة سیمین چکیده است