در سینه نیست، مهر کسی جز ولای دوست
دردیده نیست ، نقش کسی جز جلای دوست
مـا را نصـیب دل به دو عالـم محـبت است
هرگـز نمی دهیم به دو عـالـم ولای دوست
او را هـمـی نـگـاه مـحـبت بــود بـمـا
صـد جـان فدای یک نظـر کیمـیای دوست
نازش به جان خریم و غمـش را به دل بریم
سـرها چـو گوی سرخ فتد در منـای دوست
سروی اگــر به تیغ مـحبت شـود جــدا
صـد لاله سـر کشد ، همگی مبتـلای دوست
در بارگــاه قُــرب ، نـداریم بضـــاعتی
این نقد جـان ازوست، چه داریم بهای دوست
مـائـیم گــدای دائم درگــاه بـی نیــاز
چیــزی بجـز نیـــاز نداریم ، برای دوست
بر این سرا گدائی مـا سـر ز شـاهی است
کـی میدهیم به هر دو سرا، این سرای دوست
فـرمود ، « انتم الفقـراء1 » هم « هوالغنی »
پیر و جـوان و شاه وگـدایند ، گدای دوست
بار اَر دهد به بارگــه خـود بســـر رویم
پـر میکشد پرسـتوی دل درهـوای دوست
جانا جهان اگر به دیدة حق بین نظـر کنی
بینی که عـا لمی نبـود ، جـز نمـای دوست
« سید » سیه مکن به گنــه صفحه سفید
هسـتی اگـر که میطلبی شــو فنای دوست
گـوئـی اگـر سخن ، سـخن آشـنا بگـو
آرامـش دلسـت، سـخـن آشنـای دوسـت
1.(ای مردم)شما فقیر (درگاه خداوند) هستید و او غنیّ (مطلق) است اشاره به آیة 40 سورة مبارة محمد
